Que hai que facer para conseguir copar as portadas deportivas deste país?

Que hai que facer para recibir unha cobertura mediática máis aló das insuficientes, aínda que dignas, retransmisiones de Teledeporte?
Que hai que facer para que as redaccións dos mal autodenominados periódicos deportivos fagan o seu traballo e falen de deporte en lugar de facer propaganda?
Éncheme de rabia e indignación que un flamante tricampeón de Europa como Javier Hernández pase sen pena nin gloria polas páxinas deportivas.

Condenada como está a súa disciplina, que non é outra que o patinaje artístico sobre xeo, ao ostracismo do deporte minoritario, o seu é dun mérito ENORME.
E é que nun país onde si non persegues un pellejo de porco inchado para patearlo ata a saciedade es considerado ?minoritario? conseguir chegar todo o máis alto é fodido, e máis cando ves que o recoñecemento é mínimo, nulo, cero.
Quizais non o saibades pero en cada gran campionato de patinaje artístico hai algo así como unha gala de clausura cos mellores de cada categoría (3 de masculino, 3 de feminino e 3 de parella) que só se pode ver a través de internet. Si, si, só en streaming. Toma cobertura.
O éxito de Javier Hernández quedou en nada como antes quedaron os logros do tristemente falecido Yago Lamela ou como Gervasio Deferr só aparecía cando a noticia era suficientemente sensacionalista ou quizais máis sangrante o caso da patinadora, retirada en 2003, Sheila Herrero.
Que quen era esta rapariga?

Aquí déixovos o palmarés e dicídesme, co corazón na man, si soábavos de algo:

15 títulos en Campionatos do Mundo
88 títulos en Campionatos de España
36 títulos en Campionatos de Europa
49 triunfos en probas internacionais
2 récords do mundo

Sheila Herrero era unha patinadora de velocidade española (de patines en liña) dos 90 e principios deste século. E si, ata a data é a cidadá española con máis títulos mundiais obtidos, detrás dela temos a Anxo Neto (12 + 1 Mundiais de motociclismo).
En varias entrevistas a patinadora foi extremadamente crítica coas autoridades que simplemente estaban para facerse a foto e que logo daban nulo apoio á súa disciplina (con dicirvos que a rapariga adestraba en explanadas de aparcamientos e ata en estradas vellas.)
Durante a súa carreira só obtivo dous contratos profesionais, un en Italia e outro en Estados Unidos. E retirouse con apenas 27 anos, desmotivada ante a indiferenza xeral e dos patrocinadores en particular, unha semana antes do Mundial que ía celebrarse en Venezuela e no que seguramente engadiría máis títulos ao seu xa holgado palmarés?
Pero aquí por esa época importaban outras cousas? parece ser que ser campioa mundial n veces non importaba. Nin ás autoridades nin á prensa.
Actualmente temos a uns cantos así, por exemplo, Gisela Puído da que se acordan só cando gaña (e aínda grazas que conseguiu patrocinadores potentes que lle permiten vivir da súa disciplina, outros non teñen tanta sorte).
(Alguén sabe que pasou con aquelas ?mozas de ouro? que conseguiron o ouro olímpico en hockey herba nun xa añejo 1992?)
E así podería seguir máis e máis ata o infinito e máis aló que diría Buzz Lightyear.

DIARIOAM.es