Onte un pai queixabase por madrugar.................. mirade o enlace

Dick e Rick son pai e fillo nesta historia, a lenda do equipo Hoyt. Cando a Dick suxeríronlle sacrificar ao seu deficiente vástago, en estado case vegetal, os médicos realmente non tiñan nin a máis mínima noción da quen estaban dirixíndose, da forza, do agarimo e a convicción do seu interlocutor. Ex militar das Forzas Armadas dos Estados Unidos, sempre soubo que dentro da mente do seu fillo as cousas non eran o que parecían e conseguindo a axuda da Universidade de Tufts puido por fin comunicarse abiertamente con el a través dunha computadora.

As primeiras palabras de Rick foron “Go Bruins”, as súas primeiras palabras foron de ánimo para o equipo de hockey de Boston, tras doce anos a mensaxe escollida reflectiu a necesidade de gritar ao mundo a súa paixón polos deportes e supuxo o desencadenante do que sucedería mais tarde. Empezou cunha pequena proba benéfica á que lle seguiu outra, e outra e despois outra máis. Así durante 35 anos.

O video é o resumo de 911 eventos, 200 triatlones, 20 duatlones, 64 maratones (24 en Boston), unha proba especial de 3.735 millas e por si todo isto non fose suficiente, 6 Ironman. Un destes, o de Australia, é o correspondente ao video. Cando o vin por primeira vez, emocioneime, foi fai bastante xa e non recordo que día era nin onde estaba, simplemente recordo que o vin e que me emocionei. Para entón era moito máis novo e simplemente intuía iso que sempre se di de que os pais farían calquera cousa polos seus fillos. Iso é certo a medias.

pasou o tempo e volvín a visionar o video en multitude de ocasións, sempre emociona, co empuxe desa música fermosa claro pero está ben puidese ser outra bonita melodía e o efecto sería o mesmo. O que fai fluír os sentimentos é a mensaxe, son as imaxes que o esculpen, a pena pola súa orixe, a expectación que xera esa estampa correndo na estrada ao amencer, a incredulidad que aumenta ante cada brazada no medio das augas, a fragilidad durante o cambio de disciplina, o amor nos ollos que buscan signos no rostro querido, a empatía no sufrimento de ambos, a angustia cando cae a noite e os longos trancos tórnanse en curtas e dolorosas pisadas, o evidente castigo corporal co paso das hora, a alegría na recuperación, a euforia dos metros finais, acompañando ese puño no alto, e o orgullo ao contemplar a gesta, a mirada de orgullo dun pai que conseguiu facer realidade o soño do seu ser amado.

Dicía que se di que un pai faría calquera cousa polos seus fillos, non é que este errada esa afirmación na maioría dos casos, só que sucede que normalmente o que dan é o que creen que poden dar. Para conseguir o segundo basta con ser un bo pai, pero para conseguir o que realmente din necesítase exceder os límites persoais ata onde nunca puidese un mesmo imaxinar. Supoño que se necesitan circunstancias extremas como esta historia para alcanzar esas cotas e seres dispostas a abarcalas.
                         enlace