24 de feb. de 2015
21 de feb. de 2015
Benxamin C.H.Compostela - H.C. Raxoi
Gran partido dos nosos xogadores, moi completo tanto en ataque como en defensa, acabando a primeira parte cun contundente 0 a 5.
A segunda parte foi de trámite, para completar un resultado de dous goles a nove.
(De seguir así , pasarei a cobrar eu o cheque de Diego)
4 de feb. de 2015
Deportividade
Onte ante a máis que baixa calidade da programación televisiva accedín a ver o programa de Masterchef Junior con mestura de sensacións entre un namorado da cociña e un programa que abusa do curta e pega para darlle falsa emoción.
Pois vendo o programa observamos algo que se perdeu, que é esa inocencia propia da niñez, esa que fai que xogándoche con 11 anos 12mil euros, preocúpesche do teu compañeiro/a e ata deixarlle ingredientes si fixese falta, pois señores e señoras perdóenme pero cometín un erro e seguro que ningún de vostedes deuse conta, iso non é ?Inocencia?, é ?Compañerismo? ou ?Deportividade?; seguro que a moitos de vós xa nin vos soa esa palabra ou quedaría como parte dalgún slogan ou himno deportivo.
Empezo a pensar que á xente só interésalle o futbol cando cada día hai noticias máis importantes de calquera outro deporte e logo queixámosnos/queixámonos de que si non hai portadas para Laia, Mireia ou Sheila. Onte sen ir máis lonxe para min, a noticia do día foi a reaparición de Ricky Rubio, logo de 88 días de lesión, si van de puristas ata acepto a vitoria de Djokovic no Open de Australia, aínda que xa sexa a 5ª vez..
Así que lles deixo reflexionar porque seguen sen facer caso a Mark Twain sobre a súa frase: ?Nunca discutas cun idiota, rebaixarache ao seu nivel e gañarache pola súa experiencia?. E seguen dándolle xogo ao xornalismo español en que só se fale do que eles teñen experiencia e onde xa fai tempo morreu a deportividad e o compañerismo en pos das súas queridas 2 Españas.
Exemplos de deportividad:
Atletismo
Iván Fernández Anaya
O 2 de decembro de 2012, no cross da localidade navarra de Burlanda, sucedeu un feito insólito que os seus protagonistas souberon resolver da mellor forma. O atleta keniata Abel Mutai, medalla de ouro dos 3.000 metros obstáculos en Londres 2012, estaba a piques de gañar a proba cando, ao entrar nunha pista onde estaba a meta creuse que xa terminara e afrouxou totalmente o ritmo para comezar a saudar ao público. Detrás viña Iván Fernández Anaya, un fondista español que, ao ver que Mutai equivocábase e parábase antes da chegada, non quixo aproveitar a ocasión para gañar e, mediante xestos, fíxolle saber que estaba equivocado e empuxoulle ata a meta para que o atleta africano impuxésese. Pouco despois Iván declarou ?creo que é mellor o que fixen que si gañase. E isto é moi importante, porque hoxe en día, tal como están as cousas en todos os ambientes , no fútbol, na sociedade, na política, onde parece que todo vale, un xesto de honradez vai moi ben ?.
Fútbol
Aaron Hunt
No fútbol os piscinazos, esaxeracións e fingimientos son o pan de cada día pero en ocasións algúns xogadores desmenten esa picaresca e dan un exemplo de deportividad que non só lles honra a eles mesmos senón a todo o deporte xa que poñen por diante a ética ao triunfo a calquera prezo. O último caso ocorreu o 9 de marzo de 2014 cando o xogador do Werder Bremen Aaron Hunt deixou pampo ao mundo do fútbol polo seu xesto honesto. Corría o minuto 74 no encontro que medía ao Nuremberg co seu equipo cando Hunt caeu dentro do área e o árbitro sinalou penalti ao entender que fora derribado. O centrocampista alemán fixo saber ao colegiado que non houbera contacto e que caera só dentro do área. O árbitro, tras constatar o seu erro, rectificou rápidamente e pitó falta a favor do Nuremberg.
Paolo Dei Canio
O polémico xogador italiano Paolo Dei Canio, curiosamente tamén ten un xesto deportivo moi recordado en Inglaterra. Durante a tempada 2000-2001 mentres xogaba no West Ham, parou coas súas mans un ataque do seu propio equipo ao ver como o porteiro do Everton lesionouse fóra do área. Tras deter o xogo recibiu unha gran ovación por parte da afección rival e gañouse así o respecto do público británico.
Ciclismo
Jan Ulrich
Ganador do Tour de Francia no ano 1997, tivo en Lance Armstrong á súa besta negra. O corredor norteamericano impediulle volver impoñerse nun Tour aínda que na edición de 2003 puido cambiar a súa sorte. Na etapa pirenaica decisiva con final na cima de Luz Ardiden, Armstrong daba sinais de agotamiento e o seu quinto Tour consecutivo perigaba. Máis aínda cando caeu ao chan tras engancharse cun afeccionado. Ao verlle, e pese a atacar pouco antes, Ulrich decidiu esperar ao texano que, en cambio, pouco despois atacoulle para sacar unha diferenza decisiva na cima e encamiñar así o seu quinto triunfo nos Campos Elíseos. Armstrong subiu aquel día ao podio pero o ganador moral daquela etapa para o ciclismo e o deporte foi Jan Ulrich.
Hockey
Pois vendo o programa observamos algo que se perdeu, que é esa inocencia propia da niñez, esa que fai que xogándoche con 11 anos 12mil euros, preocúpesche do teu compañeiro/a e ata deixarlle ingredientes si fixese falta, pois señores e señoras perdóenme pero cometín un erro e seguro que ningún de vostedes deuse conta, iso non é ?Inocencia?, é ?Compañerismo? ou ?Deportividade?; seguro que a moitos de vós xa nin vos soa esa palabra ou quedaría como parte dalgún slogan ou himno deportivo.
Empezo a pensar que á xente só interésalle o futbol cando cada día hai noticias máis importantes de calquera outro deporte e logo queixámosnos/queixámonos de que si non hai portadas para Laia, Mireia ou Sheila. Onte sen ir máis lonxe para min, a noticia do día foi a reaparición de Ricky Rubio, logo de 88 días de lesión, si van de puristas ata acepto a vitoria de Djokovic no Open de Australia, aínda que xa sexa a 5ª vez..
Así que lles deixo reflexionar porque seguen sen facer caso a Mark Twain sobre a súa frase: ?Nunca discutas cun idiota, rebaixarache ao seu nivel e gañarache pola súa experiencia?. E seguen dándolle xogo ao xornalismo español en que só se fale do que eles teñen experiencia e onde xa fai tempo morreu a deportividad e o compañerismo en pos das súas queridas 2 Españas.
Exemplos de deportividad:
Atletismo
Iván Fernández Anaya
O 2 de decembro de 2012, no cross da localidade navarra de Burlanda, sucedeu un feito insólito que os seus protagonistas souberon resolver da mellor forma. O atleta keniata Abel Mutai, medalla de ouro dos 3.000 metros obstáculos en Londres 2012, estaba a piques de gañar a proba cando, ao entrar nunha pista onde estaba a meta creuse que xa terminara e afrouxou totalmente o ritmo para comezar a saudar ao público. Detrás viña Iván Fernández Anaya, un fondista español que, ao ver que Mutai equivocábase e parábase antes da chegada, non quixo aproveitar a ocasión para gañar e, mediante xestos, fíxolle saber que estaba equivocado e empuxoulle ata a meta para que o atleta africano impuxésese. Pouco despois Iván declarou ?creo que é mellor o que fixen que si gañase. E isto é moi importante, porque hoxe en día, tal como están as cousas en todos os ambientes , no fútbol, na sociedade, na política, onde parece que todo vale, un xesto de honradez vai moi ben ?.
Fútbol
Aaron Hunt
No fútbol os piscinazos, esaxeracións e fingimientos son o pan de cada día pero en ocasións algúns xogadores desmenten esa picaresca e dan un exemplo de deportividad que non só lles honra a eles mesmos senón a todo o deporte xa que poñen por diante a ética ao triunfo a calquera prezo. O último caso ocorreu o 9 de marzo de 2014 cando o xogador do Werder Bremen Aaron Hunt deixou pampo ao mundo do fútbol polo seu xesto honesto. Corría o minuto 74 no encontro que medía ao Nuremberg co seu equipo cando Hunt caeu dentro do área e o árbitro sinalou penalti ao entender que fora derribado. O centrocampista alemán fixo saber ao colegiado que non houbera contacto e que caera só dentro do área. O árbitro, tras constatar o seu erro, rectificou rápidamente e pitó falta a favor do Nuremberg.
Paolo Dei Canio
O polémico xogador italiano Paolo Dei Canio, curiosamente tamén ten un xesto deportivo moi recordado en Inglaterra. Durante a tempada 2000-2001 mentres xogaba no West Ham, parou coas súas mans un ataque do seu propio equipo ao ver como o porteiro do Everton lesionouse fóra do área. Tras deter o xogo recibiu unha gran ovación por parte da afección rival e gañouse así o respecto do público británico.
Ciclismo
Jan Ulrich
Ganador do Tour de Francia no ano 1997, tivo en Lance Armstrong á súa besta negra. O corredor norteamericano impediulle volver impoñerse nun Tour aínda que na edición de 2003 puido cambiar a súa sorte. Na etapa pirenaica decisiva con final na cima de Luz Ardiden, Armstrong daba sinais de agotamiento e o seu quinto Tour consecutivo perigaba. Máis aínda cando caeu ao chan tras engancharse cun afeccionado. Ao verlle, e pese a atacar pouco antes, Ulrich decidiu esperar ao texano que, en cambio, pouco despois atacoulle para sacar unha diferenza decisiva na cima e encamiñar así o seu quinto triunfo nos Campos Elíseos. Armstrong subiu aquel día ao podio pero o ganador moral daquela etapa para o ciclismo e o deporte foi Jan Ulrich.
Hockey
3 de feb. de 2015
Que hai que facer para conseguir copar as portadas deportivas deste país?
Que hai que facer para recibir unha cobertura mediática máis aló das insuficientes, aínda que dignas, retransmisiones de Teledeporte?
Que hai que facer para que as redaccións dos mal autodenominados periódicos deportivos fagan o seu traballo e falen de deporte en lugar de facer propaganda?
Éncheme de rabia e indignación que un flamante tricampeón de Europa como Javier Hernández pase sen pena nin gloria polas páxinas deportivas.
Condenada como está a súa disciplina, que non é outra que o patinaje artístico sobre xeo, ao ostracismo do deporte minoritario, o seu é dun mérito ENORME.
E é que nun país onde si non persegues un pellejo de porco inchado para patearlo ata a saciedade es considerado ?minoritario? conseguir chegar todo o máis alto é fodido, e máis cando ves que o recoñecemento é mínimo, nulo, cero.
Quizais non o saibades pero en cada gran campionato de patinaje artístico hai algo así como unha gala de clausura cos mellores de cada categoría (3 de masculino, 3 de feminino e 3 de parella) que só se pode ver a través de internet. Si, si, só en streaming. Toma cobertura.
O éxito de Javier Hernández quedou en nada como antes quedaron os logros do tristemente falecido Yago Lamela ou como Gervasio Deferr só aparecía cando a noticia era suficientemente sensacionalista ou quizais máis sangrante o caso da patinadora, retirada en 2003, Sheila Herrero.
Que quen era esta rapariga?
Aquí déixovos o palmarés e dicídesme, co corazón na man, si soábavos de algo:
15 títulos en Campionatos do Mundo
88 títulos en Campionatos de España
36 títulos en Campionatos de Europa
49 triunfos en probas internacionais
2 récords do mundo
Sheila Herrero era unha patinadora de velocidade española (de patines en liña) dos 90 e principios deste século. E si, ata a data é a cidadá española con máis títulos mundiais obtidos, detrás dela temos a Anxo Neto (12 + 1 Mundiais de motociclismo).
En varias entrevistas a patinadora foi extremadamente crítica coas autoridades que simplemente estaban para facerse a foto e que logo daban nulo apoio á súa disciplina (con dicirvos que a rapariga adestraba en explanadas de aparcamientos e ata en estradas vellas.)
Durante a súa carreira só obtivo dous contratos profesionais, un en Italia e outro en Estados Unidos. E retirouse con apenas 27 anos, desmotivada ante a indiferenza xeral e dos patrocinadores en particular, unha semana antes do Mundial que ía celebrarse en Venezuela e no que seguramente engadiría máis títulos ao seu xa holgado palmarés?
Pero aquí por esa época importaban outras cousas? parece ser que ser campioa mundial n veces non importaba. Nin ás autoridades nin á prensa.
Actualmente temos a uns cantos así, por exemplo, Gisela Puído da que se acordan só cando gaña (e aínda grazas que conseguiu patrocinadores potentes que lle permiten vivir da súa disciplina, outros non teñen tanta sorte).
(Alguén sabe que pasou con aquelas ?mozas de ouro? que conseguiron o ouro olímpico en hockey herba nun xa añejo 1992?)
E así podería seguir máis e máis ata o infinito e máis aló que diría Buzz Lightyear.
DIARIOAM.es
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)